Ένα μήνυμα με την "εξομολόγηση" της μητέρας του Αλκιβιάδη. Νιώθοντας την ανάγκη να επικοινωνήσει την δική της αλήθεια μοιράστηκε μαζί μου τα παρακάτω λόγια και την ευχαριστώ πολύ!
"Καλησπέρα και συγνώμη για την ενόχληση εκ των προτέρων.
Λέγομαι Έφη Νικολαΐδου και μένω στη Βέροια. Πήρα το θάρρος να σας στείλω αυτό το μήνυμα γιατί θέλω να σας ευχαριστήσω για την τόσο καλή δουλειά που κάνετε. Ψάχνοντας για πληροφορίες σχετικά με τη ΔΕΠΥ στο fcb οδηγήθηκα στο προφίλ σας και διάβασα τις αναρτήσεις οι οποίες ομολογώ ότι είναι πολύ ενδιαφέρουσες.
Έχω δυο γιους. Τον Παύλο δεκαπέντε ετών και τον Αλκιβιάδη δέκα. Ο Παύλος στην τρίτη δημοτικού είχε κάποιες δυσκολίες με την οπτική του μνήμη και ζήτησα τη βοήθεια μιας ειδικής παιδαγωγού απο τη Θεσσαλονίκη η οποία τον βοήθησε να βελτιώσει αισθητά την δυσκολία του αυτή.
Ο Αλκιβιάδης είναι ο Βενιαμίν της οικογένειας μας. Ένα παιδί με σπινθηροβόλο βλέμμα, αξιαγάπητο, με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής, υπερκινητικότητα και δυσλεξία. Έχω σπουδάσει νοσηλευτική και από τα μεγάλα νήπια άρχισα να εντοπίζω διάφορες δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο Αλκιβιάδης (δυσκολία στη διάκριση των χρωμάτων, στο να ονοματίζει πράγματα, στην έκφραση του). Απευθύνθηκα στην ίδια παιδαγωγό και ζήτησα μια αξιολόγηση του παιδιού. Τότε τέθηκε και για πρώτη φορά η διάγνωση ότι πρόκειται για ΔΕΠΥ συνοδευόμενη από δυσλεξία (η οποία διαγνώστηκε μεταγενέστερα σε άλλη τάξη ).
Μέχρι την τετάρτη δημοτικού πήγαινα τον μικρό μια φορά την εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη για μια διπλή συνεδρία με την παιδαγωγό. Φέτος δυστυχώς αναγκάστηκα να τις διακόψω λόγω οικονομικών ζητημάτων. Ομολογώ ότι οι αναρτήσεις σας μου έδωσαν λύσεις σε πολλά ζητήματα που αντιμετωπίζω με τον Αλκιβιάδη στον τομέα της δυσλεξίας. Σας ευχαριστώ και σας συγχαίρω για άλλη μια φορά για την προσφορά σας. Ζητώ συγνώμη που σας κούρασα.
Θα ήθελα να κλείσω αυτή την εξομολόγηση με τα εξής:
Μπορεί να με κουράζει, να με στεναχωρεί, να με κάνει να νιώθω αβοήθητη πολλές φορές η διαταραχή από την οποία παιδεύεται πολύ περισσότερο ο ίδιος ο Αλκιβιάδης, αλλά όταν βλέπω τα μάτια του είμαι σίγουρη ότι και να μου έδινε σήμερα ο Θεός την δυνατότητα επιλογής ενός παιδιού, εγώ πάλι τον Αλκιβιάδη θα διάλεγα.
Έτσι απλά γιατί είναι ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ."
Η αλήθεια που μοιράστηκε με εμένα θα αποτελούσε ακόμα πιο χρήσιμο μήνυμα στις οικογένειες που αντιμετωπίζουν αντίστοιχο πρόβλημα και για αυτό πήρα τη πρωτοβουλία να την ρώτησω αν θα ήθελε να αναρτηθούν αυτά που έγραψε, προστατεύοντας βέβαια πάντα την ανωνυμία αυτής και των παιδιών της.
Η απάντηση είναι ακόμα πιο αξιοθαύμαστη:
"Καλησπέρα Άσπα.
Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα πολύ ευχάριστα όταν είδα το μήνυμα σου. Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα.
Εννοείται ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα να δημοσιεύσεις το μήνυμα μου, ούτε επιθυμώ για οποιονδήποτε λόγο να αλλάξεις το όνομα μου ούτε τα ονόματα των παιδιών μου. Δεν φοβάμαι μήπως το διαβάσει κάποιος γνωστός μου γιατί πολύ απλά δεν έχω κάτι να κρύψω, ούτε κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπομαι. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που με αγαπούν και αγαπούν τα παιδιά μου, θα εκτιμήσουν το "χάρισμα" που έχει ο Αλκιβιάδης μου. Αυτοί που δεν θα το κάνουν απλά δεν αξίζουν να είναι στη ζωή μας.
Λυπάμαι ειλικρινά που δεν κατοικείς κάπου κοντά στη Βέροια γιατί σίγουρα θα εμπιστευόμουν τον Αλκιβιάδη στα χέρια σου.
Σου εύχομαι να είσαι πρώτα απ' όλα υγιής και να συνεχίσεις με τον ίδιο ζήλο να ασχολείσαι με τα παιδιά αυτά που είναι τόσο αξιαγάπητα μέσα από την ιδιαιτερότητα τους.
Με εκτίμηση και σεβασμό στο έργο σου και σ' εσένα προσωπικά,
'Έφη."
Η αποδοχή είναι το πιο δύσκολο κομμάτι που έχουν να καταφέρουν οι γονείς αλλά είναι και η αρχή για την πραγματική αντιμετώπιση και για να πάρουν τον έλεγχο της ζωής τους.
Ευχαριστώ θερμά την Έφη για το θάρρος και τα ειλικρινή της λόγια!!
Διαβάστε τα 4 στάδια αποδοχής που περνούν οι γονείς στο: Το “φανταστικό” και το “πραγματικό” μας παιδί !
Άσπα Μητρακάκη
Ειδική Παιδαγωγός - Κοινωνική Ανθρωπολόγος
ειδικευμένη στην αντιμετώπιση μαθησιακών δυσκολίων/δυσλεξίας
email: amitrakaki@gmail.com
fb & twitter
1 σχόλιο:
κυρια Εφη να ξερετε οτι δεν εισαστε μονη
και εγω εχω παιδι -αντρας πλεον- με δυσλεξια
η μεγαλητερη βοηθεια ειναι να αποδεχτουμε εμεις οι γονεις πρωτα οτι το παιδι μας ειναι δυσλεξικο
δεν ειμαι ειδικος αλλα αποτι εχω ζησει με τον Μιχαλη εχω βγαλει το συμπερασμα οτι θελει υπομονη ,αποδοχη, και να τους δινουμε κουραγιο
ο Μιχαλης περασε 2 στην σχολη του δινοντας κανονικα εξετασεις ,τελειωσε και τωρα ειναι στο πτυχιο
τα λεω αυτα για να δωσω κουραγιο να το παλεψετε μαζι με το παιδι
συγχωριστε μου τα λαθη αλλα και εγω εχω δυσλεξια
ευχαριστω και την κυρια Ασπα για ολη αυτη την βοηθεια
Δημοσίευση σχολίου
Θα χαρώ να έχω σχόλια σας!